فراموش شدگان

شهریور ۱۳۵۹ شمسی بود که آرامش شهرهای غربی ایران زیر سایه اهریمن بعثی قرار گرفت، شهرهایی که از جهت شاخص های توسعه ای در مقابل شهرها و حتی برخی کشورهای منطقه خاورمیانه می درخشیدند. از مسجدسلیمان شهر اولین ها تا آبادان و خرمشهر عروس های خلیج فارس و دزفول و اندیمشک و در یک کلام کل خوزستان تحت تاثیر خسارت اقتصادی، اجتماعی و روانی ناشی از جنگ تحمیلی قرار گرفت.

بعد از دفاع ۸ ساله ایران در مقابل ارتش بعثی و حامیانش، دیگر شهرهای خوزستان و چند استان دیگر رنگ روی سابق خود را نداشتند نه دیگر خبری از شهری اولین ها ماند، نه عروسی برای خلیج فارس‌ و نه خرمی برای خرمشهر، صنایع و زیر ساخت های شهرهای خوزستان خسارت جدی دیدند و خسارت های روانی و اجتماعی ناشی از جنگ و آوارگی، سال های پس از جنگ را به یک جنگ فرسایشی دیگر با بی مهری، بی توجه ای و تبعیض همراه با سو مدیریت داخلی تبدیل کرد.

اما قصه آنجا تلخ تر از سقوط خرمشهر می شود که قانونگذار در قانون مناطق جنگی، برد توپ را معیار رفع تبعیض و جبران خسارت قرار می دهند. قانونی که نگارنده را یاد جمله معروف تعویض صفر با صفر گزارشگر فوتبال استاد عطا ا… بهمنش می اندازد. قانونی که قرار بود به رفع تبعیض ختم شود خود به یک تبعیض قانونی تبدیل شد.

قانونگذار چگونه در جنگ نوین برد توپ را تعریف پایه مناطق جنگی قرار می دهد در حالی که شهرهای دزفول، مسجدسلیمان و رامهرمز زیر موشک باران و حملات جنگنده های رژیم بعثی بوده اند آن هم در بازه زمانی که پذیرای آوارگان جنگی بودند.

قانونگذار چگونه موج آوارگان و تاثیرات منفی روحی، روانی، اجتماعی و اقتصادی بر مردم خوزستان و دیگر استان های مرزی را نادیده می گیرد؟

حال بنابر همین قانون فهرست مناطق جنگ زده غرب و جنوب کشور در تاریخ ۱۳۷۲/۰۴/۱۳توسط هیات وزیران تصویب شد و از استان خوزستان شهرهای اندیمشک، دزفول، شوش، هفت تپه، سوسنگرد، بستان، حمیدیه، هویزه، اهواز، خرمشهر، آبادان، شادگان، اروندکنار، بندرامام خمینی، ماهشهر و هندیجان در فهرست شهرهای مناطق جنگی به درستی قرار گرفتند اما در این میان برخی از مناطق مانند مسجدسلیمان، رامهرمز، رامشیر، بهبهان و شوشتر فراموش و نادیده گرفته شدند.

قانونگذار بدون توجه به آثار مخرب اقتصادی و اجتماعی و روانی جنگ در مواردی حتی خود جنگ و شهدای جنگ را هم با تعریف غیرعادلانه و غیرمنصفانه از قانون فراموش کرده است.

به طوری که شهر رامهرمز که در طول ۸ سال دفاع مقدس بیش از ۸ مورد بمباران شد و بیش از ۴۰ شهید بمباران موشکی را تقدیم انقلاب کرده است یا شهر مسجدسلیمان با بیش از ۹۰ حمله موشکی با ۷۰۰ شهید که به عبارتی طی ۸ سال جنگ می شود هر ماه یک حمله موشکی و هوایی که اوج آن در ۳۰ مهر ۶۲ بود را نادیده گرفته است.

هر چند در سالیان اخیر نمایندگان مجلس در تلاش بودند تا این قانون را با اصلاحیه ای عادلانه تر کنند اما تاکنون به موفقیت ملموسی دست پیدا نکرده اند و هزینه های جنگ تحمیلی، این مهمان ناخوانده ملت ایران اسلامی بعد از گذشت چندین دهه کماکان با رنگ ناعادلانه و تبعیض قانونی سایه خود را بر شهرهای خوزستان نگه داشته است. تا قانونی که روح آن در برنامه ششم توسعه بند ج ماده ۱۱۲ محرومیت زدایی بوده به یک تبعیض قانونی تبدیل شود.

لازم است یکبار برای همیشه قانون گذاران و دولت مردان با تعریف عادلانه قانون و اصلاحیه های لازم، شهرهای فراموش شده در قانون مناطق جنگی را در تعریف جدید از قانون قرار بدهند تا حدودی خسارت های اجتماعی، روحی، روانی و اقتصادی ناشی از جنگ تحمیلی جبران شود.

محمد اردشیری