حکایت انقراض یوزپلنگ ها و انسان ها در ایران

در فضای مجازی، خبری دست به دست می شود که نسل یوزپلنگ ایرانی در حال انقراض می باشد و ۱۲ قلاده از این یوزپلنگ ها مانده که تنها سه تای آن ماده هستند.

ممکن است یوزپلنگ ها را بابت عدم بدنیا آوردن بچه و جلوگیری از انقراض خود نکوهش کنید، اما شاید قضاوت شما عجولانه باشد و در نظر نگیرید که برای زاد و ولد این موجودات ارزشمند ملی، شرایط و فضایی مناسب است که شوربختانه مسئولان مربوطه ی آن، از فراهم کردن آن عاجز بودند!

البته اینکه اگر سیاستمداران و موسسات فرهنگی با صدای خوش شان در گوش این جانوران بدبخت از خوبی های زاد و ولد بگویند، تاثیری در زاد و ولد دارد یا خیر؟ محل بحث است، ولی احتمالا باید فراتر از این گفتار درمانی ها، چاره ای برای یوزهای ایرانی اندیشیده می شد.

همچنین خواندن خبر خطر انقراض یوزهای ایرانی، برای نگارنده تداعی کننده اتفاقی بود که برای انسان ایرانی رخ می دهد، آنجا که موسسات فرهنگی دولتی و…هر ثانیه تبلیغ کننده ازدواج و بچه دار شدن انسان ایرانی اند و وقتی که جامعه ایرانی آن را پس می زند، متعجب می شوند، در صورتی که بجای تعجب کردن، مناسب بود که چرایی آن را بیابند!

بطور مثال قوانین خانواده در ایران، بجای آنکه حامی خانواده و استحکام آن باشد، تضعیف کننده آن است، به شکلی که گویی این قوانین برای طلاق و از هم جدا کردن افراد خانواده ایجاد شده و نه برای تشکیل ازدواج و داشتن یک خانواده سعادتمند.

وضعیت اقتصاد ما نیز که مردم عادی در آن نقش و تاثیری نداشته و ندارند و با جابجایی این جناح و آن جناح در دولت هم تغییری نمی کند، باعث فقر گسترده اکثریت مردم و در نتیجه عدم تمایل خانواده ها برای بدهکار کردن خود از طریق ازدواج و فرزندآوری شده.

همچنین آموزش و پرورش در کشور که قرار بود رکن دوم تربیت بچه بعد از خانه و خانواده باشد نیز با وجود زحمات و تلاش های معلمان بزرگوار، نیاز فکری و ذهنی فرزندان امروز کشور و جوانان و آینده سازان کشور را فراهم نمی کند و خانواده ها از ترس اینکه ممکن است بچه ای بدنیا بیاورند که نه غذایی برای خوردن داشته باشد، نه آموزش درستی برای زندگی کردن و نه قوانین خانواده ای که تامین کننده آرامش و ثبات فرزند در زندگی، پس قید بچه دار شدن را می زنند.

در صورتی که در شرایط عادی هیچ جوان ایرانی نیست که نخواهد ازدواج کند و هیچ خانواده ای نیست که نخواهد بچه دار شود، شرایطش را فراهم کنید و بعد معترض و شاکی جامعه و خانواده ها شوید!

ابوالفضل بابادی شوراب