کوتاه برای روز خبرنگار

الکساندر ماخوف خبرنگار اوکراینی که چندی پیش در موشک باران خارکف کشته شد، در یکی از پست‌های اینستاگرام‌ش نوشته بود: رویاپردازی کنید. رویاپردازان دنیا را عوض می‌کنند!
چند شب پیش برای عزیزی بخشی از فیلم فتح بهشت با بازی ژراژ دپاردیو که نقش کریستف‌کلمب را ایفا می‌کند، تعریف می‌کردم. کریستف‌کلمب در دادگاه رو به قضات می‌کند و می‌گوید: تمام ترقی بشر، تمام سازه‌ها و اختراعات را ما کمال‌گراها ساخته‌ایم و شما واقع‌گراها و واقع‌بین‌ها فقط مصرف کننده‌اید!
واقعیت این است که خبرنگاری، روزنامه نگاری، و نویسندگی در مفهوم اتوپیایی اش، نقب زدن به جهان رویا و تولید متن و خلاقیت محض است. این که یک گوشه ای یک اتفاقی رخ دهد و اگر ثبت نشود، به جهان خاموشی و فراموشی می پیوندد؛ و اگر ثبت شود؛ قابلیت و امکان استمرار و جاودانگی می یابد؛ تنها می تواند از فاق قلم خبرنگار و روزنامه نگار و نویسنده بتراود. خاصه، اگر صاحب قلمی باشی که بتوانی ضمن ثبت رخداد؛ پیرامون و حاشیه ی آن واقعه؛ و ایده های خودت را هم مطرح کنی؛ نه به منظور تاثیر گذاشتن و انحراف افکار عمومی و القای منظور شخصی ات بر و به مخاطب؛ که به منزله ی یک کنشگری که دارای این فهم و ادراک و توان فکری هم هستی و می توانی یا می توانستی از وقوع یک پیشامدی پیشگیری کنی و یا حالا که این اتفاق رخ داده، چه کنند که بهتر و سریع تر و مفیدتر، بازآفرینی اش کنند.
هر چه فکرش را می کنم می بینم روز خبرنگار جای تبریک ندارد. خبرنگار حکایت مرغی است که در عزا و شادی سرش را می برند. پس چه جای تبریک گفتن به این مرغ وجود دارد؟! و از ان بدتر، چرا و چگونه این مرغ به همکاران و هم پیشه هایش که مرغ هایی هستند که هر لحظه در گیر و دار تولید خبر و یا در عمر مفیدی که به شدت هم درگیر فرسایش عصب و روان هستند، و در این راه خطیر هر آن ممکن است به زمین گرم بخورند؛ تبریک بگوید؟!
ولی اگر برای ادای رسم است؛ باشد؛ روز خبرنگار بر همه ی همکاران قدیم و جدید، آنها که قلم را نه به مزدوری و شوآف و نه به انحراف افکار عمومی و نه به ریا و تظاهر و لقمه حرامی، و نه به تخریب و تهمت و بهتان و مضحکه؛ که با سربلندی و صراحت و شرافت برای یادگاری نوشتن بر جریده ی روزگار می چرخانند، فرخنده باد.

شهرام گراوندی
۱۷ مرداد ۱۴۰۱